Zoek, Tarzan, zoek

Mijn madam maakt licht bezwaar tegen onderstaande tekst. Ze vindt dat ik haar onrecht aandoe. Haar materialenkennis is groter dan uit de Knack Weekendcolumn van deze week blijkt. Ik heb haar gezegd dat zoiets Dichtung heet en dat ze een klein offer moet brengen voor de literatuur. Ze heeft met haar ogen getrokken.

Er is een verschil tussen iets niet meer vinden en iets kwijt zijn. Kwijt is veel definitiever dan niet vinden. Er is bijzonder weinig dat ik echt kwijt ben, Linda. Twee dingen, denk ik.

Het verzameld werk van Elschot, eerste druk, gebonden, grijze kaft. Ooit uitgeleend en nooit teruggekregen. Maar aan wie? Ik weet het niet meer. Een paar keer heb ik overwogen het opnieuw te kopen, maar daar ben ik te gierig voor. En de huidige druk heeft een lelijke rode cover, ik wil mijn grijze terug.

Tweede kwijte ding: een speelgoedrevolver. Er werd bij ons thuis nog nét getolereerd dat mijn broers en ik met Lego een kanon in elkaar knutselden, maar voor de rest waren mijn ouders echte jarenzeventigers: geen oorlogsspeelgoed. En geen kauwgom, maar dat doet hier niet ter zake. Tot op een verjaardagsfeestje een vriendje me een revolver kado deed. Nooit zo blij geweest.

Op een dag was mijn revolver verdwenen. Tot op vandaag blijft mijn moeder ontkennen. Jarenlang heb ik gehoopt dat mama mijn revolver ergens op een voor kinderhandjes onbereikbare plek had weggestopt en dat ik ooit, grootgeworden maar nog jong genoeg voor cowboy en indiaan, mijn liefste speelgoed terug zou krijgen. Dat is nooit gebeurd. Ik zie ze graag, maar ik blijf ze verdenken: mama heeft die revolver in de vuilbak gegooid. Dàt, Linda, noem ik echt kwijt zijn.

Voor de rest, ach ja. Ik moet wel eens zoeken. En inderdaad, ik roep dan vrouwelijke hulp in.

-Zoeteke, de trektang, waar zou die kunnen liggen?
-Op haar plaats, Koen. Heb je daar al eens gekeken?
-Haar plaats, is dat hier op het schapje?
-Nee, daar lag ze vroeger. Ik heb je toch verteld dat ik dat een paar dagen geleden allemaal naar de kelder heb verhuisd.
-Ah.
(…)
-(nu vanuit de kelder) Euh, ik zie ze niet liggen…
-In een van de werkbakken, ik weet het zeker.
-(nog vanuit de kelder) Die blauwe?
-Ja, die blauwe. Wacht, ik zal zelf komen kijken. Wedden dat ik uw tang direct heb?
-(gebrom, onverstaanbaar, en dat is de bedoeling.)
(…)
-Voilà. De trektang!
-Dat is een nijptang, zoeteke. Maar je hebt gelijk, hier ligt de trektang. In de blauwe werkbak, ik heb er naastgekeken.

Zeg niet dat ik niet kan zoeken Linda, ik zoek als de beste. Vinden, daar ben ik wat minder in. Maar ik deel mijn leven met een huisgenote die daar dan weer heel straf in is. Zoals wij elkaar aanvullen, we mogen onze handjes kussen.