woensdag, juni 04, 2008

Valentini

Woensdag, Knackdag. Halverwege de tekst staat een entre parenthèses, een onbelangrijke gedachte die niet in de logica van het verhaal past, maar die hardnekkig door mijn hoofd bleef spoken. Ik geraakte er maar op een manier vanaf: opschrijven. Misschien had ik hem daarna beter geschrapt... Subiet eens piepen in de Weekend Knack of de eindredactie flinker is geweest dan ikzelf.


Het was een schoen.

Ik had iets vaagbruin en vormeloos zien liggen vanuit het raam op de eerste verdieping. In de goot aan de overkant van de straat. Een poes, dacht ik eerst, maar daar was het ding veel te klein voor. Een aangereden egel dan of een rat misschien. Ach, waarschijnlijk gewoon een stuk karton. Gisteren werd het papier opgehaald, het zal een weggewaaid restje zijn.

Maar het was dus een schoen. Dat bleek toen ik de brievenbus ging legen. Was het maar een verongelukte poes geweest. Eén enkele verloren schoen langs de kant van de weg is van alle verdrietigheden ongeveer de verdrietigste. Veel verdrietiger dan een platte poes. Want als een poes dood is, is het afgelopen. Gedaan. Dat leed is geleden. Hoe anders is dat met een eenzame schoen. Daarachter schuilt verdriet dat nog maar net is begonnen. Verborgen leed dat zichzelf door die verloren schoen verraadt: hier was iets aan de hand. We weten niet wat, we kunnen er alleen naar gissen. En dan denken we meteen het ergste. Ik toch.

Het is een vrouwenschoen. De linker. Hij ligt ondersteboven. (Ik schrijf liever zij ligt ondersteboven, maar een schoen is mannelijk, zelfs een vrouwenschoen. Hij ligt dus ondersteboven.) Als een dood vogeltje, het hakje omhoog. Er zit wat gedroogde modder aan en een paar grasspieten. De mevrouw die bij de schoen hoort is door een tuin gelopen. De zool is versleten maar in het gave stuk tussen hiel en zool zie ik leesbare letters. Valentini. Een leren riempje en een koperen gesp. Aan de juiste voet geschoven had het een prachtschoen kunnen zijn.

Ze moet in paniek geweest zijn, Linda. Anders had dat meisje zich wel omgedraaid en giechelend haar verloren schoen weer aangeschoven. Maar daar heeft ze de tijd niet voor gehad: de schaduw van haar belager naderde, ze kon zijn adem horen. En dan verliest ze die schoen, maar ze merkt het nauwelijks, al is het lastig lopen op één hak. Zoiets moet er gebeurd zijn. Misschien heeft ze gegild. Het dorp heeft niets gehoord.

Met twee vingers heb ik de schoen aan dat riempje uit de goot gevist, zoals je een dood vogeltje bij zijn staartje pakt. Ik heb hem bij het restafval gegooid.

Labels:

15 Comments:

Anonymous Anoniem said...

gebeurd !!

04 juni, 2008 09:48  
Blogger koen fillet said...

Erg. Ik heb ervan gegilt.

04 juni, 2008 09:52  
Anonymous Anoniem said...

gegild ! Of doe je 't met opzet?

04 juni, 2008 10:53  
Blogger koen fillet said...

Met opzed? Ik?

04 juni, 2008 10:56  
Anonymous Anoniem said...

allez koen fillet
ons kent ons
weet je nog van in de tijd van maandag wasdag
ons en dat zijn er velen,maak je ons geen blaasjes mmer wijs
maar enfin ge blijft koen fillet
en ge doet ons nu de knack kopen,lepe gast

04 juni, 2008 15:03  
Anonymous Anoniem said...

enfin ik heb nu even de tijd genomen om het artikel op een serieuze manier te lezen
eerst en vooral je comment"met opzed" goede gedaan
een schoen verliezen opde baan impliceert altijd een zwaar ongeval met een dode
of het blijft fake ,maar dat geloof ik moeilijk,of het is gemeend
toch blijven we trouw aan onze verslaggever of is het schrijver om den brode
een altijd lezer

04 juni, 2008 15:26  
Anonymous Anoniem said...

Ook ooit een schoen op straat zien liggen. De eigenaar stak wat verder op een hoopje in een bushokje. Een hoop volk rond een overhoop gereden mens.

Ik stopte voor de schoen, hij lag op het zebrapad te wachten tot iemand hem plat reed. 'k Kreeg het niet gepresteerd om daar harteloos over te rijden. Achter mij ongeduldig en respectloos getoeter, maar ik bleef staan, wees omstaanders op dàt waarover ik niet kòn rijden.

Iemand heeft hem toen opgeraapt en naar de persoon in het bushokje gebracht.

Ik ben niet blijven staan, heb ook niet gecheckt of de schoen wel bij de rechtmatige eigenaar belandde. Ik krijg het immers benauwd als ik bloed zie en de ervaring was zò al beklemmend. De uitdrukking "iemand uit zijn schoenen rijden" was vanaf die dag niet meer lollig.

04 juni, 2008 23:02  
Blogger Maarten said...

Deze reactie is verwijderd door de auteur.

05 juni, 2008 10:12  
Blogger Maarten said...

Deze reactie is verwijderd door de auteur.

05 juni, 2008 10:15  
Blogger Maarten said...

Het kan natuurlijk ook het schoentje van assepoester zijn, wat je gevonden hebt.

Dan kan er nu een prachtig sprookje beginnen over een prins die op zoek gaat naar zijn prinses.
En die lopen steeds goed af ...


Naast het gruwelijke kun je ook steeds aan het mooie denken, toch?

05 juni, 2008 10:16  
Anonymous Neef said...

Mijn tante Clara kan ook zomaar een schoen verliezen. Ze heeft 't liefst makkelijke slingbacks aan waarvan de hielbandjes steeds afzakken. Tante loopt dus altijd met haar schoenen te klèpperen en sleept ze nonchalant aan haar tenen mee. Dat klepperen is een leuk vrouwig geluidje, er slipt ook vaak 'n klepper van Tante's voet en daar heeft ze meestal niet meteen erg in! Tante's schoen blijft zielig achter en zij kuiert verder op een blote voet in nylonkous. Meestal vindt Tante haar uitgeslipte klepper wel weer terug, maar zij komt nogal eens thuis met maar aan één voet een schoen....

02 augustus, 2009 08:33  
Anonymous Pamela said...

Als klein meisje had ik al 't liefst muiltjes aan waar ik vrolijk mee kon klèpperen. Daarvoor moesten ze lekker lòs zitten en dan kon er ook per ongeluk een muiltje ùìtvloepen! Spànnend spelletje, je muiltje verliezen en zomaar verder lopen met maar aan één voetje een muiltje, alsof ik niet merkte dat ik 'n muiltje verloor. Doe ik nog steeds en net als toen kan ik mijn uitgevloepte muiltje niet meer terugvinden....

13 oktober, 2009 08:41  
Anonymous Oma Slif said...

Ja ik heb nog steeds ook 't liefst schoentjes aan zonder hielstuk. Als ik in een winkel leuke muiltjes zie kan ik 't niet laten om te gaan passen. Vaak neem ik 'n maat te groot zodat ze lekker een beetje lòs zitten! Heerlijk, over straat slifferen met muiltjes die achter m'n voeten aanslepen. Natuurlijk glipt er nogal vaak een muiltje van mijn voet, daar moet ik altijd zo om giechelen! Zelfs nu ik tegen de zeventig loop raapt soms een aardige man zo'n verloren muiltje op en wil 't weer aan mijn voet komen doen. Maar af en toe moet ik naar huis met maar aan één voet een muiltje. Dan ben ik te ver doorgelopen en kan mijn verloren muiltje niet meer terugvinden...

15 augustus, 2011 08:24  
Anonymous Anoniem said...

Een elegant schoentje verliezen vind ik 't pikantste wat een vrouw kan doen
Ooit had ik een vriendin die 't énig vond om muiltjes aan te hebben die zo los zitten dat er zomaar eentje van haar voet kon glippen. Als E*** een muiltje verloor liet ze 't vaak achteloos lìggen, zes passen verderop zei ze dan "Oeps, mijn muiltje"
Zij ging ook vaak naar een winkelcentrum met pantoffeltjes aan haar voeten. Satijnen kleppertjes met open tenen die in de loop van de tijd steeds losser waren gaan zitten zodat E*** ze aan haar tenen moest meeslepen. Dan verloor ze telkens een pantoffeltje en soms ging er onder 't winkelen een muiltje aan flarden! Dan moest ze met maar aan één voet een muiltje verder maar dat vond ze nooit erg

25 februari, 2012 11:19  
Anonymous Anoniem said...

Gràppig! als klein jochie vond ik 't al prachtig om een elegant schoentje van een vrouwenvoet te zien glippen. Een nicht van mijn moeder had eigenlijk àltijd muiltjes aan en als ze ermee over straat liep verloor ze nu en dan een van haar muiltjes. Na enkele pasjes bleef Tante staan: "o hémel, mijn mùìltje!" Thuis in haar makkelijke stoel liet ze vaak speels een muiltje schommelen op 't puntje van haar voet, na een poosje viel dat muiltje van haar tenen. Dan raapte ik dat verloren muiltje op om 't weer aan Tante's voet te doen, daar kreeg ik altijd een kus voor. We gingen ook vaak samen naar de supermarkt, onderweg verloor Tante een keer of wat een van haar muiltjes. "o hémel, mijn mùìltjes, kijk nu schat ik heb er eentje verlóren!" zei Tante dan een eindje verderop en ik ging haar achtergebleven muiltje oprapen. Pas later begreep ik dat 't Tante erotisch opwond, een muiltje verliezen en 't weer aan haar voet gedaan te krijgen door een man (hoe klein die ook was)
neefje

25 februari, 2013 21:20  

Een reactie posten

<< Home