Onschuldig

Linda heeft in Knack Weekend een stukje geschreven over een handtassendiefstal. Over géén handtassendiefstal eigenlijk, maar het had een handtassendiefstal kunnen worden. Een bijna-handtassendiefstal. Het komt erop neer dat de ene mens meer op een handtassendief lijkt dan de andere mens. Waarop Linda zichzelf streng toesprak met de woorden: iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. En toen was het aan mij.

Iedereen onschuldig Linda? Ik denk het niet. De booswichten zijn overal. Ik lees jouw stukje terwijl ik een kop koffie drink op een terras in de stad met de drie torens. Het is die ene dag van de zomer waarop geen regen dreigt. Geen weer om aan de misdaad te denken, ik zou over de liefde willen schrijven. Maar helaas, je verplicht me.

Het handjevol boeven die ik persoonlijk ken, zijn in de omgang ook maar gewoon mensen. Ze houden van zonovergoten terassen en van koffie met een speculaasje, net als ik. Het is zoeken naar een plek vandaag, de tafeltjes zitten vol. Ik laat mijn blik van kop naar kop glijden. Er is geen academische graad in de statistiek voor nodig om te beseffen dat een percentage van de zonnekloppers rondom mij crimineel moét zijn. Het is niet omdat je ice-tea drinkt met een rietje dat je onschuldig bent, we mogen ons daar niet door laten misleiden. Ze zitten gewoon naast me, Linda, onder de platanen. De bedotters, de zwendelaars, de gladjakkers en de loebassen.

Ik kijk rond. Een mevrouwtje met een paarsig kapsel. Deux-pieces, pied-de-poule. Ze drinkt thee. Earl Grey. Ze houdt zielsveel van haar maltezerhond, dat straalt ervan af. Maar dat hoeft niet uit te sluiten dat ze haar man kan hebben vergiftigd. Ik las gisteren in de krant over een Amerikaanse mevrouw van bijna tachtig die vijf echtgenoten om het hoekje heeft geholpen. Zulke dingen gebeuren. En echt niet alleen in Ohio. Kijk hoe ze dat schijfje citroen platdrukt met haar lepeltje. Nét iets te gretig. Ze breekt haar koekje in twee. Dat droge knakje. Ik heb nog nooit een nekwervel horen breken, maar ik verbeeld me dat het klinkt als een brekend Lotusje. Het koude zweet breekt me uit. Zal ik de politie bellen? Dan kunnen ze meteen ook die twee mannen oppakken die een tafeltje verder zitten. Mensensmokkelaars, ik weet het zeker. Het nette pak en hun onberispelijke kapsel verraden hen. Niks op aan te merken. Dat moet dus fout zijn. Er rijdt een taxi voorbij. Is dat niet Luc Tuymans op de achterbank? Heb je de ogen van Tuymans als eens in het echt gezien, Linda.? Ik durf niet luidop te zeggen welke angsten zijn blik in me wakkerroept.

Maar op een gestolen fiets na is mij nog nooit iets overkomen. Dat klopt niet. Ze slaan mij over, de ploerten.