Thee

De laatste Knack is al vier dagen oud, en ik heb mezelf nog niet gelezen in de Weekend. Linda schreef een stuk over de overdaad aan elektrische keukentoestellen. In een bijzinnetje zei ze een theedrinker te zijn. Daar ging ik op door. Aldus.

Jij bent dus van huis uit een theedrinker, Linda. Dat verbaast me. Ik ken je als een geestige, energieke vrouw die van aanpakken weet. Het mensentype dat van hot naar haar holt, associeer ik spontaan met koffie. De dag beginnen met een stevig startschot: een kop zwart en bitter vocht waarmee je jezelf meteen het leven in katapulteert. Maar ik moet mijn mensbeeld herzien: jij neemt dus thee bij het ontbijt. Nauwelijks meer smaak dan een kop warm water. Een aroma verwant aan de geur van het warme dekentje waarvan je net afscheid hebt genomen, het ontbijt als voortzetting van de slaap.

Thee. Kijk eens hoe je dat schrijft, Linda. Die tweede letter die nergens voor dient. Een h, de slapste letter van het alfabet. Die is nog snelsnel ertussen gefoefeld, alsof de Grote Woordenbedenker geschrokken was van die stevige t waarmee thee begint en zich wil excuseren voor het overdreven enthousiasme. Koffie excuseert zich niet. Khoffie, pfff. Thee, dat is voor als je ziekjes bent.

Ik moet voorzichtig zijn met mijn harde woorden, want de kloof tussen koffie en thee loopt dwars door mijn gezin, Linda. 's Ochtends staat er bij ons én een espressomachine én een waterkoker te pruttelen. Waarmee we opnieuw bij de huishoudtoestellenovervloed zijn. Ik schaar me vanzelfsprekend achter jouw pleidooi voor soberheid. Ik zag daarnet in het foldertje van Blokker dat de kans bestaat dat er een elektrische pepermolen onder de kerstboom terechtkomt, straks. Zelf draaien hoeft niet meer. Dan toch liever een boekenbon. Tiens, een elektrisch boek dat zelf de bladzijden omslaat, bestaat dat al? En dat ze nog altijd geen elektrisch koffielepeltje hebben uitgevonden. Dat vermoeiende roeren, daar moeten we toch van verlost kunnen worden?

Een van mijn kinderen kreeg lichtjes in zijn ogen. Hij zag het al helemaal voor zich: je moet een lepeltje maken waar wieltjes aanzitten, papa. Vader was kritisch. Onderaan het kopje ligt suiker, jongen, en daar struikelt dat lepeltje over, geen goed idee dus. Neenee, papa, die wieltjes moeten bovenaan zitten. Ze rijden over de rand van het kopje en het lepeltje hangt los in je koffie - of jouw thee, Linda. Een beetje zoals een traplift voor ouderlingen die over de trapleuning rijdt, zei hij nog. Ik was helemaal mee.

Ik had het idee moeten patenteren voor ik het hier prijsgaf.